Op 31 december 2020 nam het BOIC afscheid van communicatiemanager Luc Rampaer na een olympische carrière van 29 jaar. Een terugblik in 5 hoogtepunten op een periode vol emoties.
De eerste
“In 1992, het jaar van de Spelen in Barcelona, begon ik op het BOIC na een periode van 10 jaar bij Special Olympics. Mijn eerste ervaring met de Olympische Spelen was er een om nooit meer te vergeten. Ik zou naar Barcelona vliegen samen met de rest van het BOIC-personeel. Maar op 4 augustus, de dag voor het vertrek, werd mijn oudste zoon geboren. Dus bleef ik in België en werd mijn olympische vuurdoop met 4 jaar uitgesteld.”
De zwaarste
“Vier jaar later stonden de Spelen van Atlanta voor de deur. Als enige verantwoordelijke van het BOIC logeerde ik er in McGill Park in het oosten van de stad. Daar verbleven de commerciële partners en hun genodigden in appartementen. Een heel divers publiek, van makelaars tot cafébazen. Ik werd er in mijn klein bureautje overstelpt met praktische problemen. Verstopte toiletten, kapotte bedden en deuren, ik voelde me net een concierge!”
“Bovendien liep er heel wat verkeerd bij het busvervoer naar de competities. Zo wilde een CEO van één van onze grote sponsors naar het tennis, maar hij werd afgezet bij de ruitersport. Kortom, na vijf weken Atlanta was ik volledig uitgeput.”
“Maar in Atlanta heb ik ook één van de mooiste momenten meegemaakt. Ik zat naast de vriendin en de ouders van Fred Deburghgraeve tijdens de finale van de 100m schoolslag. Een onvergetelijke ervaring! Ik was overmand door emoties. Dat moment zal me voor altijd bijblijven.”
De mooiste
“Het klinkt misschien vreemd, maar enkele van mijn mooiste herinneringen houd ik niet over aan de Olympische Spelen, maar aan de Wereldspelen. Die heb ik twee keer mogen meemaken, in Cali 2013 en Wroclaw 2017.”
“Op de Wereldspelen zie je topatleten zoals Bart Swings (in het skeeleren) aan het werk, maar je hebt er niet de constante druk van de Olympische Spelen. Daardoor heb je meer tijd voor menselijk contact. Dat zorgt voor veel warme en aangename momenten samen met atleten, coaches en omkadering. Die menselijke dimensie, en de maatschappelijke waarden die sport in zich heeft,zijn wat mij altijd het meeste energie hebben gegeven in mijn job.”
De meest chaotische
“Toen we aankwamen in Rio, was het olympisch dorp nog verre van klaar. Het zou een voorbode blijken voor zeer chaotische Spelen. Rio zat voor Team Belgium bovendien boordevol emoties. Enerzijds waren er de 6 fantastische medailles, anderzijds ook enkele grote ontgoochelingen.”
“Topsporters geven altijd alles. Dat zorgt voor enorme emoties, zowel bij winst als verlies. De kunst is om op zo’n momenten het midden te vinden tussen het professionele en het menselijke.”
“Tijdens mijn periode als communicatiemanager heb ik ook de media razendsnel zien evolueren. Mijn respect voor de journalisten, cameramensen en fotografen is groot. Ik heb van dichtbij gezien hoe ze onder constante druk staan om hun producten af te leveren. In Rio kwamen daar nog eens een groot tijdsverschil bij en heel moeilijke werkomstandigheden.”
“Als communicatiemanager ben ik altijd professioneel gebleven, maar na zo’n lange periode is het contact met sommige journalisten uitgegroeid tot vriendschap, durf ik te zeggen.”
De laatste
“Ik ben blij dat mijn laatste Olympische Spelen nog moeten komen. Ik heb het geluk dat ik in Tokio ook nog deel mag uitmaken van Team Belgium, al is het dan in een andere rol. Namens Sportspress, de Belgische vereniging van sportjournalisten, zal ik er mee de pers begeleiden. Het wordt een mooie afsluiter van een mooie en boeiende carrière.”